Kilka lat temu miałam w klasie kolegę. Nie był lubiany, każdy wyśmiewał się z niego, mimo że był bardzo inteligentny i sympatyczny. Polubiliśmy się. Często stawałam w jego obronie, gdy starsi uczniowie obrażali go, mimo że byłam wtedy małą dziewczynką. Minęło kilka lat. Chłopak musiał przeprowadzić się do innego miasta, co oznaczało, że to jego ostatnie tygodnie w szkole. Było mi bardzo przykro, tak samo jak jemu. No i nadszedł czas pożegnania. Oboje zastanawialiśmy się, czy jeszcze kiedykolwiek się zobaczymy. Wymieniliśmy się numerami telefonów i odeszliśmy każdy w swoim kierunku. Przez jakiś czas utrzymywaliśmy kontakt telefoniczny, a on nalegał na spotkanie. Myślałam o tym bardzo wiele i w końcu stwierdziłam, że poproszę rodziców o zawiezienie mnie do niego. Wszystko szło zgodnie z planem dopóki moja komórka nie padła ofiarą wirusa… Straciłam wszystkie numery, w tym numer do mojego kolegi. Nie mieliśmy innej formy kontaktu, on nie miał Facebooka i nie miałam jak się z nim skontaktować i wytłumaczyć. Przez długi czas miałam wyrzuty sumienia. Wiedziałam, że on na pewno zastanawia się, co się ze mną dzieje. I tak się skończyła nasza znajomość. Kilka dni temu odnalazłam go na portalu społecznościowym - widocznie założył już konto, jednak nie napisałam do niego. Zabrakło mi odwagi.

Kilka lat temu miałam w klasie kolegę. Nie był lubiany, każdy wyśmiewał się z niego, mimo że był bardzo inteligentny i sympatyczny. Polubiliśmy się. Często stawałam w jego obronie, gdy starsi uczniowie obrażali go, mimo że byłam wtedy małą dziewczynką. Minęło kilka lat. Chłopak musiał przeprowadzić się do innego miasta, co oznaczało, że to jego ostatnie tygodnie w szkole....

Każdy z nas ma chociaż raz w życiu taki moment w którym się zastanawia co by było gdyby .....gdybym poszedł tą drogą . Owszem można się zastanawiać, ale też często jest refleksja, że musiało się stać tak jak się stało. Moim takim niespełnionym marzeniem było zostanie najpierw polonistą, co się nie ziściło, ku początkowemu mojemu smutkowi , dziś patrzę na to inaczej. Bardziej przez realny pryzmat, wtedy była to fantastyka. Wiara w marzenia wykraczające poza brutalną rzeczywistość i nie do końca zdawanie sobie sprawy z własnych wyborów. Kolejnym wyborem , który był już bardzo bardzo blisko było zostanie ogrodnikiem :) Najcudowniejszy zawód świata. Jest tylko jedna możliwość aby jednego dnia nie spędzić w pracy ! Robić to co się kocha. Co prawda nie wykonuję tego zawodu w celach zarobkowych, zostało to moją pasją. Pasją, która się co roku rozszerza, została określona co do rodzaju hodowli i jest mała nadzieja, że kiedyś, może, gdzieś........będę robił i zarabiał na tym co naprawdę wyzwala we mnie ogromne pokłady radości. Pozwala się skupić, pozwala odlecieć na ten moment wszystkim problemom. Uczy cierpliwości i poznaje się ludzi, którzy tak samo jak ja , nie są do końca normalni:) Przed takimi jak ja sklepy i centra ogrodnicze powinny być pozamykane !

ps. W drugim życiu od razu wiem, że będę ogrodnikiem !

Każdy z nas ma chociaż raz w życiu taki moment w którym się zastanawia co by było gdyby .....gdybym poszedł tą drogą . Owszem można się zastanawiać, ale też często jest refleksja, że musiało się stać tak jak się stało. Moim takim niespełnionym marzeniem było zostanie najpierw polonistą, co się nie ziściło, ku początkowemu mojemu smutkowi , dziś patrzę na to inaczej....

Jak chodziłam do liceum to chciałam po jego skończeniu iść na studia historyczne,kierunek archeologia.Zawsze lubiłam historię,od szkoły podstawowej.Nie miałam z nią żadnego problemu.Czytałam książki historyczno-wojenne,w sumie nadal to robię...Miłością do historii zaraził mnie mój tato.On też tak samo ja pasjonuje się tą dziedziną nauki.Razem oglądamy programy historyczne,bądź wymieniamy się książkami.Jednak w końcu nie wybrałam tego kierunku,bo zainteresował mnie znacznie inny.Po wielu swoich przemyśleniach ,uznałam ,że ten będzie bardziej przyszłościowy....Czasami się zastanawiam jakby to było gdybym wybrała inaczej??

Jak chodziłam do liceum to chciałam po jego skończeniu iść na studia historyczne,kierunek archeologia.Zawsze lubiłam historię,od szkoły podstawowej.Nie miałam z nią żadnego problemu.Czytałam książki historyczno-wojenne,w sumie nadal to robię...Miłością do historii zaraził mnie mój tato.On też tak samo ja pasjonuje się tą dziedziną nauki.Razem oglądamy programy...

Od dzieciństwa bardzo kochałam i kocham zwierzęta. Uwielbiałam oglądać program "Z kamerą wśród zwierząt". Dokarmiałam bezdomne kociaki, zimą - ptaszki, zbierałam wróbelki, które wypadły z gniazd i dla nich polowałam na muchy...Wyławiałam utopione w wodzie pszczoły, zbierałam z jezdni oraz chodników ślimaki i przenosiłam je w trawę, aby nikt ich nie przejechał albo nie zdeptał...Zamarzyło mi się, że zostanę weterynarzem. Wszystkim opowiadałam, że będę pracowała w zoo. Ale rodzinka nie bardzo była temu przychylna i wyszukiwała rozmaite argumenty, abym zmieniła zdanie. Kobieta weterynarz? To praca nie dla takich delikatnych dziewczynek jak ty...A wiesz jak trudno się dostać na weterynarię? I tak w kółko...Skapitulowałam. Poszłam na filologię polską. Czy żałuję? Raczej nie, bo nie wiem tak naprawdę, co straciłam. Jednak moja miłość do zwierząt pozostała i to mnie cieszy najbardziej. Przecież można im pomagać na rozmaite sposoby, niekoniecznie będąc panią weterynarz.

Od dzieciństwa bardzo kochałam i kocham zwierzęta. Uwielbiałam oglądać program "Z kamerą wśród zwierząt". Dokarmiałam bezdomne kociaki, zimą - ptaszki, zbierałam wróbelki, które wypadły z gniazd i dla nich polowałam na muchy...Wyławiałam utopione w wodzie pszczoły, zbierałam z jezdni oraz chodników ślimaki i przenosiłam je w trawę, aby nikt ich nie przejechał albo nie...

Przez dlugi czas planowałam kim będę w przyszłości. Od lekarza ratującego życie, na którego niestety się nie nadaję, aż po sprawiedliwego sędziego. Sądziłam, że to dokładnie zawód, w którym się odnajdę i będę w nim dobra. Już ustaliłam uczelnię, do której będę startować na ten kierunek, opowiadałam rodzinie o tym i przykładałam się bardziej do wszystkich niezbędnych przedmiotów. Potem usłyszałam, że te moje plany to tylko dziecinne marzenia, nic po tym mieć nie będę i powinnam skupić się na czymś lepszym, bezpieczniejszym i mniej kłopotliwym. Postawiłam więc na inny kierunek, który powinien spełniać te wymogi. Niby jestem zadowolona, choć wczoraj wykładowca patrząc na moją grupę powiedział "mogliście iść na prawo, mniej przedmiotów, a tak się bardziej męczycie".

Przez dlugi czas planowałam kim będę w przyszłości. Od lekarza ratującego życie, na którego niestety się nie nadaję, aż po sprawiedliwego sędziego. Sądziłam, że to dokładnie zawód, w którym się odnajdę i będę w nim dobra. Już ustaliłam uczelnię, do której będę startować na ten kierunek, opowiadałam rodzinie o tym i przykładałam się bardziej do wszystkich niezbędnych...

Nieodnaleziona[bookLink]4818257|Nieodnaleziona[/bookLink]

Nieodnaleziona[bookLink]4818257|Nieodnaleziona[/bookLink]

 [bookCover]4818257|Nieodnaleziona[/bookCover]